Vier jaar geleden kreeg ik onwijze last van mijn knieën. Ik kon niet meer lopen. Ik ben toen naar een orthopeed geweest die zei je moet er mee leren leven. Dat ze niets konden vinden Jeetje 23 jaar iets mankeren en niet weten wat er is. Ik ging heel erg twijfelen of het niet tussen mijn oren zat. Ik ben toen voor een second opinion naar een tweede orthopeed geweest. Die wilde me wel opereren wat ik had scheven knieschijven. Die man gaf me 95 % kans dat het zou slagen. Diep wanhopig heb ik toen maar toegestemd in een operatie want ja je wil van je pijnen af toch. Helaas ik was diegene van de 5 procent waarbij het dus niet geholpen heeft. Wat nu. Ik besloot om naar een reumatoloog te gaan. Waarom? Wanhoop denk ik. Die gaf mijn pijnen een naam. TE gek ik ben niet gek. Fibromyalgie. Wat een woord. Ik besefte niet wat dit inhield. Daar ben ik achter jammer genoeg ik hoopte eigelijk dat nu het een naam had er ook wel wat voor zoou zijn om die pijnen weg te krijgen. Medicijnen en rust en ook nog maar eens gaan praten met een psycholoog. Dat werd me aangeraden. Ik ging naar een psycholoog maar na een gesprek hadden we alletwee zoiets van wat doe ik hier? Nou veel testen met medicijnen welke nu het best mijn pijn verminderd heb ik nu diclofenac 50 mg en nog eens valium 1mg voor de nacht om tot rust te komen. De diclofenac verminder wel maar na een tijd gebruiken help dit ook niet meer. Moet maar weer eens naar mijn huisarts om te kijken wat er nu voor medicijnen te proberen zijn. Nu moet ik zeggen dat de valium lekker is mijn spieren komen redelijk tot rust en dat is voor de nacht erg fijn.